(စာေရးမယ့္ လူငယ္မ်ားသုိ႔၊ ကၽြန္ေတာ့္စာတန္း ကြ်န္ေတာ့္အဟမ္းမ်ား၊ မႏၲေလး ၾကီးပြားေရး၊ ၁၉၈၃ထုတ္မွ ေကာက္ႏုတ္ေဖာ္ျပသည္။)
…. စာေရးဆရာလုပ္မယ့္ လူငယ္တေယာက္အဖို႔ သတင္းစာမွာေရးတဲ့သားတဲ့ အေလ့အက်င့္ ရမႈဟာလဲ အင္မတန္အဖိုးတန္ပါတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ သတင္းစာေရးနည္းက ေပးလိုက္တဲ့ စာေရးတဲ့ အတတ္ပညာကို တျခားေက်ာင္းမ်ားက သင္မေပးႏိုင္လို႔ပါ။
| သတင္းစာမွာ သူဘာေရးခ်င္တာ ပါလိမ့္ ဆိုၿပီး စဥ္းစား ရွာေဖြေနရတဲ့ စာမ်ဳိးေတြပါေနလို႔ မျဖစ္ဘူး။ ပါယင္လဲ ညံ့တာပဲ။ လူေတြမွာ အခ်ိန္မရွိဘူး။ |
တခ်ိဳ႕ ဝတၳဳေရးဆရာမ်ား ေရးၾကတဲ့အထဲမွာ စာေတြေဖါင္းပြၿပီး ဘာကိုေရးေနမွန္းမသိတဲ့ အေရးအသားမ်ဳိးေတြ ပါေနၾကပါတယ္။ ဥပမာ မိန္းကေလးတေယာက္ မနက္ေစာေစာ ႏွင္းေတြေဝေနတဲ့အခ်ိန္ လမ္းေလွ်ာက္ ထြက္လာခဲ့တယ္ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းကေလး ေရးခ်င္တာကို ႏွင္းေရာ မနက္ခင္းေရာ ဖြဲ႔ေနလိုက္တာ စာမ်က္ႏွာ သံုးမ်က္ႏွာနဲ႔လဲမၿပီးေသးဘူး။ သံုးထားလိုက္တဲ့ စကားလံုးေတြကလဲ မလိုတာေရာ လိုတာေရာ ေရာေထြးလြန္းအားၾကီးတယ္။ သူေရးခ်င္တာ ဘာပါလိမ့္မလဲလို႔ စာအျမႇပ္ေတြကို ဖယ္ဖယ္ၿပီး ရွာၾကည့္ေပမယ့္လဲ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ မေတြ႔ရဘူး။ စိတ္ပင္ပန္းလူပင္ပန္း အင္မတန္ျဖစ္ရတယ္။ စာေရးတဲ့အတတ္ဟာ စာဖတ္သူကို အႏွစ္မေရာက္ခင္ အကာေတြကို အၾကာၾကီး ဖယ္ေနရတဲ့ အာဟာရမ်ိဳး ေကၽြးတာလို မျဖစ္သင့္ဘူး။ လြယ္လြယ္ကူကူနဲ႔ ထင္းကနဲ ရွင္းကနဲ သိေစျမင္ေစသင့္တယ္။
သတင္းစာမွာ အဲဒီလို သူဘာေရးခ်င္တာပါလိမ့္ဆိုၿပီး စဥ္းစားရွာေဖြေနရတဲ့ စာမ်ဳိးေတြပါေနလို႔ မျဖစ္ဘူး။ ပါယင္လဲ ညံ့တာပဲ။ လူေတြမွာ အခ်ိန္မရွိဘူး။ ဒီဟာ ဘာသတင္းဆိုတာ မျမင္မွာ မသိမွာစုိးလို႔ စာလံုး ၾကီးၾကီးနဲ႔ေတာင္ ေဖၚျပၾကရေသးတယ္ မဟုတ္လား။ သတင္းစာေရးနည္းေကာင္းဟာ အကာမပါပဲ အႏွစ္သက္သက္ ထုတ္ေရးနည္းပါ။ စာေရးဆရာလုပ္ခ်င္တဲ့ လူငယ္မ်ားအဖို႔ အေျခခံအေနနဲ႔ ဒီအေလ့အက်င့္မ်ဳိး လိုပါတယ္။
သတင္းစာမွာ စကားလံုးေတြ ပြၿပီး ေဝ့လယ္လယ္ေရးလို႔မရဘူး။ လိုတာထက္ တလံုးပိုေရးယင္ စာတလံုးအတြက္ ေနရာကုန္တယ္။ စာဖတ္တဲ့သူရဲ႕ အသိအျမင္ကိုလဲ အဲဒီစာတလံုးနဲ႔ ဖံုးေစတယ္။ စဥ္းစားေနရတဲ့အတြက္ အခ်ိန္ကုန္ေစတယ္။
| ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေရးတဲ့စာဟာ စိတ္ကူးယဥ္အားတဲ့ ေက်ာင္းေနႏိုင္တဲ့ အပ်ဳိေပါက္ လူပ်ဳိေပါက္ကေလးမ်ားအတြက္ခ်ည္း မဟုတ္ပါဘူး။ စာမဖတ္ႏိုင္ေသးတဲ့ လူမ်ားစုၾကီးအတြက္ အဓိကထား ရည္စူးၿပီး ေရးရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ |
အဲဒီစာမွာေရးတဲ့လူ ကိုယ္ႏႈိက္က ေရးစရာအခ်က္အလက္ေတြ ျပည့္ျပည့္စံုစံု ထားရွိဖို႔၊ ရွင္းရွင္းလင္းလင္း စဥ္းစားေတြးေခၚထားတာမ်ား ရွိဖို႔လိုတယ္။ ေနာက္တခု က်ေနာ္ ေျပာခ်င္တာက စာေရးခ်င္တဲ့ လူတေယာက္ဟာ ေရးခ်င္စရာရွိမွ ေရးေကာင္းတယ္၊ ဒီအေၾကာင္းအရာကို ငါေရးျပခ်င္လိုက္တာ၊ ေရးေျပာခ်င္လိုက္တာ၊ သူမ်ားေတြ သိေစခ်င္လိုက္တာဆိုတာမ်ဳိး ကိုယ့္စိတ္ထဲမွာ ထက္ထက္သန္သန္ ရွိရပါမယ္၊ ေရးစရာေတြ ရွိေနရပါမယ္။ တကယ္ေျပာခ်င္တာ သိေစခ်င္တာ ေျပာစရာ ေရးစရာ အေၾကာင္းအရာလဲ ရွိတာမဟုတ္ပဲနဲ႔ ဖ်စ္ၫွစ္ၿပီးေရးေရာ။ ကိုယ့္မွာ တိတိက်က် မရွိေတာ့ ရွင္းရွင္းလင္းလင္း စိတ္ထဲကေန ဆြဲထုတ္ယူလာစရာ မရွိဘူး။ မရွိပဲနဲ႔ ေလွ်ာက္ေရးေနေတာ့ စာေတြဟာ ဝိုင္းၾကီးပတ္ပတ္ ျဖစ္ကုန္ေရာ။ ဒီအထဲက စကားလံုး အဆန္းထြင္ခ်င္တာ၊ အဆန္းသံုးျပခ်င္ရတာ ဆိုတာေတြက ရွိေနတတ္ေသးေတာ့ အဲဒီ စာေရးဆရာရဲ႕စာဟာ ဖတ္ရတဲ့လူေတြ အင္မတန္ စိတ္ဆင္းရဲစရာေကာင္းတဲ့ စာမ်ဳိးျဖစ္လာတတ္တယ္။
စာဆိုတာ အေတြးမရွင္းပဲနဲ႔ အေရးမရွင္းႏိုင္ဘူး။ ေရးမယ့္လူရဲ႕ ရင္ထဲမွာ ခံစားမႈအျပည့္နဲ႔ ေရးခ်င္တဲ့ ကိစၥတခု ရွင္းရွင္းလင္းလင္း တိတိက်က် ရွိေနမွ ရွင္းရွင္းလင္းလင္း ေရးခ်လို႔ရႏိုင္တယ္။ အေၾကာင္းအရာတခု လက္ဆုပ္ လက္ကိုင္ရွိၿပီးတဲ့အခါမွာ ဒီအေၾကာင္းအရာကို ေဖၚထုတ္တဲ့အခါ အထိုက္အေလ်ာက္လွပေအာင္ တန္ဆာဆင္ၿပီး ေရးတာမ်ဳိးျဖစ္ရမွာေပါ့။ မိုးႏွင္းေဝေနတဲ့ တမနက္ခင္းကေလးကို စာ ၃ မ်က္ႏွာေရးတာမ်ိဳးဆိုယင္ေတာ့ ဘယ္မွာ ျပတ္သား ရွင္းလင္းတဲ့ သ႐ုပ္ထင္ေအာင္ ေရးလို႔ဖြဲ႔လို႔ရေတာ့မွာလဲ။
စာေရးတယ္၊ ဖြဲ႔တယ္၊ သီကံုးတယ္လို႔ေျပာႏိုင္ပါတယ္။ ေရးပါ၊ ဖြဲ႔ပါ၊ သီကံုးပါ။ ဒါေပမယ့္ ေရးသင့္သေလာက္ သာေရး၊ ဖြဲ႔သင့္သေလာက္သာဖြဲ႔၊ သီသင့္သေလာက္သီပါ။ က်စ္လ်စ္သိပ္သည္းဖို႔ ရွင္းလင္းတိက်ဖို႔ကိုေတာ့ မ်က္ျခည္ မျပတ္သင့္ပါ။
| သတင္းစာဆရာဟာ ေအာက္ေျခလြတ္လို႔ စိတ္ကူးယဥ္လို႔ မရဘူး။ သူေန႔တိုင္း ေတြ႔ထိျမင္ေနရတာက လူေတြရဲ႕ တကယ့္ အျဖစ္အပ်က္ေတြပဲ။ |
ဒါေပမဲ့ ေရးသားမႈမွာ အႏုပညာပါရမွာေပါ့။ ပညာတတ္အခ်င္းခ်င္း သမားဂုဏ္ျပတဲ့စာ၊ ဝင့္တဲ့စာ၊ ဟန္လုပ္တဲ့စာ၊ ပညာတံခြန္ထူတဲ့စာမ်ဳိးေတြေရးၿပီး စာနဲ႔ေပနဲ႔ အလွမ္းေဝးေသးတဲ့ အလုပ္သမား လယ္သမားေတြကို ေဝးသထက္ေဝးေအာင္လဲ မလုပ္ေဆာင္သင့္ပါဘူး။
သတင္းစာမွာေရးရတဲ့ အေရးအသားေတြက ကေန႔ လူေတြမွာ ဘာျဖစ္ေနသလဲ၊ ဘာျပႆနာေတြနဲ႔ ရင္ဆိုင္ေနရသလဲ ဆိုတာေတြခ်ည္းမို႔ ဘဝနဲ႔တသားတည္း ရွိလွပါတယ္။ သတင္းစာဆရာဟာ ေအာက္ေျခလြတ္လို႔ စိတ္ကူးယဥ္လို႔မရဘူး။ သူေန႔တိုင္း ေတြ႔ထိျမင္ေနရတာက လူေတြရဲ႕ တကယ့္အျဖစ္အပ်က္ေတြပဲ။ သတင္းစာေကာ္လံေတြက အေၾကာင္းအရာေတြဟာ အဲဒီအခ်ိန္က လူ႔ဘဝကို မွန္ေထာင္ျပထားတာေတြပဲ မ်ားပါတယ္။ အဲဒါကို သတင္းစာသမားက ရွင္းရွင္းလင္းလင္း ေဖၚျပေနရတယ္။ ဒီေခတ္ဒီအခ်ိန္ကလူေတြ ဘာျဖစ္ေနတယ္၊ ဘယ္လုိေတြးတယ္၊ ဘယ္လိုျမင္တယ္ဆိုတာကို သူက ဆက္စပ္ျပေနရပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သတင္းစာအေရးအသားဟာ အေျခထားသင့္တဲ့ အေရးအသားပါပဲ။ အဲဒီအေရးအသားမ်ဳိးကို ခြင့္သာသေလာက္ယူၿပီး ေလ့က်င့္သင့္ပါတယ္။ ထပ္ၿပီးေျပာရရင္ စာေရးခ်င္တဲ့ လူငယ္ လူရြယ္ေတြဟာ က်စ္က်စ္လ်စ္လ်စ္နဲ႔ တိတိက်က် ရွင္းရွင္းလင္းလင္းေရးတဲ့ အေရးအသားမ်ဳိးကို ပထမ စၿပီး ေလ့က်င့္ပါလို႔ က်ေနာ္ ထပ္မံတိုက္တြန္းပါရေစ။
စာေရးဆရာလုပ္မယ့္ လူငယ္ဟာ သတင္းစာဆရာေကာင္း တေယာက္လို ေရးတတ္ၿပီဆိုၿပီး ရပ္ေနဖို႔လဲ မဟုတ္ပါဘူး။ စာေရးတဲ့ အတတ္ပညာဆိုတာ ကုန္ဆံုးႏိုင္တယ္လို႔ မရွိတာကို အၿမဲသတိျပဳရပါမယ္။ စာေရးေကာင္းလွၿပီဆိုတဲ့ အဆင့္အတန္းေရာက္တဲ့တိုင္ေအာင္ တိုးတက္မႈဟာ ရပ္တယ္လို႔ မရွိႏိုင္တာမို႔ မျပတ္ဆက္ၿပီးၾကိဳးစားေနရမွာပဲ။….
(၁၉၆၈ မႏၲေလး ၿမိဳ ႔ေတာ္ခန္းမ စာဆုိေတာ္ေန႔ စာတန္းဖတ္ပြဲတြင္ ဖတ္ၾကားသည္။)
You need to be a member of Zomi Community Network - Your Network to add comments!
Join Zomi Community Network - Your Network